Ostn

Aus Wikipedia
Ost is a Weidaleitung fia den Artike. Zu andan Bedeitunga schau Ostn (Begriffsklearung) und Ost (Begriffsklearung).

Da Ostn oda Osten is de Himmesrichtung, de wo in da Richtung vo da Eadrotation valafft. Se is oane vo de via Hapthimmesrichtunga (Sidn, Noadn, Westn). Im Boarischnn sogt ma aa geng Sunafgang (Sunnaafgang).

Ostn wead in Eiropa mitm Afgang vo da Sun vabundn. Dazua gibt in lateinischn Spruch ex oriente lux‚ ausm Osten kimpt as Liacht. Da Afgangspunkt vo da Sun variiat oba im Laff vo da Joareszeitn, und zwor vo Noadost bis Sidost.

Da Ostn is af da Koartn in da Middn Rechds. Da Meakschpruch is Nia ohne Soaf woschn. Des san de Ofongsbuachstom vo de Himmesrichdunga in da richding Reinfoing.

Etymologie[Werkeln | Am Gwëntext werkeln]

Ostn kimmt vom Oidboarischn ostan und wead im Boarischn und Deitschn seitm 15. Joarhundert vawendt.[1][2] Des Woat is wuazlvawandt mitm anglsaxischn eâst, mitm griachischn eos und lateinisch aurora, des wo Muagnroud und Muagn (Dogeszeit) ois Geddin personifiziat bedeitn.

Beleg[Werkeln | Am Gwëntext werkeln]

  1. OST, m. oriens. ags. eâst. In: Jacob Grimm, Wilhelm Grimm: Deutsches Wörterbuch. Leipzig 1854ff (http://woerterbuchnetz.de)
  2. OSTEN, m., ahd. ôstan, ôsten. In: Grimm: Deutsches Wörterbuch.